Yomra ilçesinde oturan, doğuştan görme engelli, 2 çocuk sahibi Aslı- Gökhan Karakaş çifti, 5 yıl evvel kızları Sümeyye’nin boğaz kısmında şişlik olduğunu fark etti. Tabiplerce yapılan tetkiklerde, lenf kanseri teşhisi konulan ve kemoterapi sürecinde saçları dökülen kızları için çaba başlatan çift, zorluklara el ele vererek göğüs gerdi. Olumlu cevap veren tedavisi sonrası Sümeyye’nin saçları, tekrar çıktı. Ekonomik ezalara karşın sıkıntı günleri geride bırakıp, tedavisi süren kızlarının sıhhatine kavuşmasını isteyen Karakaş çifti, karanlık dünyalarını ise çocuklarına olan sevgileriyle aydınlatıyor. Karakaş kardeşler, bir yandan eğitimlerini sürdürürken bir yandan da anne- babalarının günlük hayatını sürdürmelerine yardımcı oluyor. Eren, tedavi sürecinde zayıflayan ve ‘küçük savaşçı’ ismini verdiği kardeşinin uzayan saçlarını tarayıp, ödevlerine yardım ederken, Sümeyye de annesine mesken işlerinde yardımcı oluyor.
‘ÇOCUKLARIM BENİM GÖRMEYEN GÖZLERİM’
Doğuştan engelli olduğu için hiç göremediği dünyayı çocuklarından dinlediğini belirten Aslı Karakaş, “Ben doğuştan görme engelliyim. Hayatı, yaşadığımız dünyayı hiç göremedim. Tekrar beni anlayan biri ile evlenmek istedim. Allah nasip etti, 2 çocuğumuz oldu. Kızım 5 yaşındayken, doğum gününde lenf kanseri olduğunu öğrendi. Şiddetli bir tedavi süreci başladı bizim için. Esasen görmeyen gözlerimiz vardı. Hastanelerde bu süreçte çok zorlandık. Oralarda oğlum Eren, elimizden tuttu. Bizim görmeyen gözümüz oldular. Kızım çok şükür düzgünleşti. Hastalığı devam ediyor fakat Allah’a şükürler olsun ki tedaviye olumlu cevap verdi. Artık 3 ayda bir kan sayımları ve denetimleri oluyor. Çocuklarım benim her şeyim. Onlar benim görmeyen gözlerim. Meskenimi temizlerler, süpürürler, silerler. Onlar, bana dışarıda ne görseler anlatırlar. Markete gideriz, oğlum ‘Anne bak burada şu var, burada bu var’ diye yardımcı olur. Rabb’im benden ve eşimden iki göz aldı. Geriye dönük bize ikişer göz verdi. Şükürler olsun Rabb’ime akıl sıhhatleri yerinde. Kızım biraz korkuttu biz lakin çok şükür eskiye göre çok daha iyiyiz” diye konuştu.
Mevsimlik emekçi olarak çalışan Gökhan Karakaş ise maddi dert çekseler de sıhhatlerine şükrettiklerini belirterek, “Sümeyye hastalandığı vakit çok zahmetler yaşadık. Hastanede kalmak için birilerine gereksinim duyduk. Çok ıstıraplar yaşadık. Çocuğumuzu kaybetme korkusu yaşadık fakat şükürler olsun şu an çok uygun. Tedavisi devam ediyor ancak Rabb’im bizi eski günlere döndürmesin” dedi.
‘BİZ ONLARIN GÖZLERİ, ELLERİ AYAKLARI OLDUK’
Kardeşine lenf kanseri teşhisi konulduğunda 7 yaşında olduğunu söyleyen Eren de “Annemle babamın gözleri, elleri, ayakları her şeyleri olmaya çalıştım. Kardeşim hastalandı. Çok güç günler yaşadık lakin daima birbirimize sarıldık. Ben annemle babama hastanede göz olmaya çalıştım. Babamın ve annemin koluna girerek onları tabiplerin yanına getiriyordum. Dışarıda olan her işe birlikte gidiyoruz. Konutun içinde kahır yaşamıyoruz; anne ve babam, konutu hafızalarına kazıdı. Paklık yaparken konutta yardımcı olmaya çalışıyoruz kardeşimle. Biz onların gözleri, elleri, ayakları, her şeyleri olduk” diye konuştu.
‘AİLEMİ ÇOK SEVİYORUM’
Kemoterapi aldığı vakitlerde saçlarının dökülmesine çok üzüldüğünü anlatan Sümeyye ise “Hastanede çok sıkıntı vakitler geçirdik. Annemle babam görme engelli olduğu için daima ağabeyimle birlikte işlerini halletmeye çalışıyorlardı. Kemoterapi aldım. Saçlarım döküldü. Konuta gelince çok ağladım, saçlarımı ben de yoldum. Saçlarımın büyümesi vakit aldı. Artık yeterliyim. Ortada bir hastaneye gidiyorum. Konutta anneme ve babama yardımcı olmaya çalışıyorum. Dışarı gidince ağabeyimle kollarına giriyoruz, ayakkabılarını giydiriyor, birlikte paklık yapıyoruz. Ailemi çok seviyorum” dedi.
